Het is een doorsnee saaie vriendinloze woensdagmiddag. Ik schat dat ik een jaar of acht ben, loop althans niet meer aan zijn hand. Ik ren voor mijn vader uit door het Eyserbos. Hij verstopt zich ineens, zogenaamd onverwacht, weer achter de bekende dikke boom. Niet ver van het pompstation, eigenlijk is niets heel ver in het Eyserbos, ontdekken we tussen de bladeren een luik op de grond. Een groot roestig luik, dat een groot donker gat afdekt. Mijn fantasie ontwaakt en ik kijk in het oneindig diep zwart. Is dit een plek van de heksen? Maar mijn vader oppert twee mogelijkheden: een schuilplaats voor soldaten in de oorlog, of een geheime plek van de boswachter. Die eerste lijkt me wel wat. Een schuilplaats voor als er bommen vallen, dat moet ik onthouden voor het geval dat. Een geweldige verstopplek. Maar hoe dan ook, een donker gat in de grond, daar is iets mee. Dan moet er meer zijn. En misschien is er nog een. De rest van mijn leven blijft het gat spoken in mijn gedachten. Ik wil het nog een keer zien, maar hoe vaak ik het bos ook doorkruis, ik kan het niet meer vinden. Een paar jaar geleden vroeg ik hem of hij zich nog kon herinneren waar het precies was. Hij keek me aan en zei tot mijn grote verbazing: ‘Er is geen luik Miek, je hebt het vast verzonnen’ en hierbij glimlachte hij bijna minachtend. Voor het eerst ga ik twijfelen aan zijn geheugen, of aan het mijne. Waren onze wandelingen wel echt, of is zijn fantasie in mij gekropen?
Uit het boek: ‘Geheimen van de Piepert’ – Annemiek Mommers
De expositie van Annemiek Mommers in de Jacques Vonkzaal duurt nog tot 20 september 2020, meer informatie: https://www.museumvalkenburg.nl/agenda/foto-expositie-geheimen-van-de-piepert/
